“Woningcrisis los je niet op met gedoogbeleid, maar met bouwkracht”

Gemeenten moeten tien jaar toestaan dat mensen op vakantieparken wonen. Dat staat in een conceptinstructie die woonminister Mona Keijzer (BBB) heeft gepubliceerd. Hoe kijk jij naar dit plan van Mona Keijzer?  

“Ik snap het ergens wel. Door de enorme woningnood hebben veel mensen simpelweg geen andere keuze dan wonen op een vakantiepark. Als je hen zou dwingen om daar weg te gaan, terwijl er geen alternatief is, levert dat begrijpelijk veel stress op. In die zin is het logisch dat de minister op korte termijn ingrijpt. 

Tegelijkertijd voelt het ook een beetje wrang. Een vakantiepark is tenslotte niet bedoeld voor permanente bewoning. De voorzieningen zijn daar meestal niet op afgestemd en de woningen zelf vaak ook niet. Er ontstaat dan een mismatch tussen het oorspronkelijke gebruiksdoel en hoe de plek nu wordt benut. Daar zitten ook risico’s aan vast. Als mensen er langdurig blijven wonen, verandert de dynamiek van zo’n park. De recreatieve uitstraling neemt af, het aantal toeristen daalt, en het geheel kan gaan verloederen. Uiteindelijk kan dat ook nadelig uitpakken voor de eigenaren van die parken. Als het geen aantrekkelijke vakantieplek meer is, komt er ook niemand meer voor zijn ontspanning. 

Daarom voelt dit plan vooral als een tijdelijk lapmiddel. Een pleister op een wond die eigenlijk structureel behandeld moet worden. Want de echte oplossing ligt niet in het gedogen van bewoning op vakantieparken, maar in het versnellen van woningbouw. Alleen dan kunnen we mensen perspectief bieden op een passende en stabiele woonplek.” 

In de transformatie van bestaande gebouwen zoals kantoren naar woningen, liggen nog steeds veel kansen. Dat stelt bestuursvoorzitter Arjen Gielen van het Stimuleringsfonds Volkshuisvesting Nederlandse Gemeenten (SVn). Hoe kijk jij daarnaar?  

“Daar liggen absoluut kansen. In Nederland staan nog steeds veel panden leeg die oorspronkelijk bedoeld waren als kantoor, fabriekshal of agrarisch gebouw, maar die hun functie inmiddels hebben verloren. Juist die gebouwen bieden mogelijkheden om relatief snel en efficiënt te transformeren naar woonruimte. Dat is belangrijk, want de druk op de woningmarkt is groot en de beschikbare ruimte in ons land is beperkt. Wij moeten dus creatief omgaan met wat er al staat. 

Die transformaties kunnen echt het verschil maken, zeker als ze onderdeel zijn van een bredere gebiedsontwikkeling. Je ziet dat sommige panden op minder aantrekkelijke locaties liggen of verouderd zijn, waardoor eigenaren weinig initiatief nemen om ze opnieuw te ontwikkelen. In dat geval vind ik dat gemeenten best een actievere rol mogen spelen - niet alleen stimulerend, maar waar nodig ook sturend. Dat kan bijvoorbeeld door regels te versoepelen, maar ook door langdurige leegstand aan te pakken. De woningcrisis vraagt om slimme benutting van de ruimte die we hebben. Transformatie van bestaande panden hoort daar wat mij betreft absoluut bij.”